Als gezin kijken wij altijd samen het jeugdjournaal. Ik vind het belangrijk dat de kinderen een gegronde eigen mening kunnen vormen. Het is fijn dat alles duidelijk wordt besproken en ook moeilijke woorden worden uitgelegd. De meiden krijgen nog een beker melk en we gaan gezellig (dat proberen we dan....) samen zitten. Dan begint het... maar er is nog niet één onderwerp voorbij of ik moet de tv moet op pauze zetten. (God danke de nieuwe techniek! 🙏) Er is altijd (maar echt..... ALTIJD.......) een van de twee die een beweging of geluidje maakt die de ander irriteert en waar natuurlijk een passende (Leannnnuuuuuuhhhhh!!!! of Siënnuuuuuuuuhhhhhhhhhh!) reactie op gegeven moet worden. Nadat ik ze weer tot de orde geroepen heb, gaan we weer verder. Maar geloof het of niet, dit hele ritueel herhaald zich nog wel een paar keer, waardoor een programma dat normaal slechts een kwartier duurt, bij ons pas na meer dan een half uur is afgelopen (..... als we geluk hebben dan..)
De beelden die wij nu als gezin zien op het jeugdjournaal bezorgen ons echt kippenvel en tranen. Kinderen zoals Leanne en Siënne in schuilkelders, in lange rijen bij een grens, soms zelfs moederziel alleen. Gezinnen zoals de onze, uit een huisje zoals de onze, kinderkamers met een bedje, bureautje, leuke gordijnen, maar nu compleet verwoest. Een meisje dat Let It Go in het Oekraïns zingt (voor kort geleden had ik zelf nog een Elza en een Anna in huis rond lopen).
Het grijpt ons allemaal aan. Er is veel leed op de wereld, maar nu lijkt het wel of ook wij het hadden kunnen zijn. Dat maakt dat het allemaal veel dichter bij lijkt te komen. Qua afstand is dat natuurlijk ook zo. We vliegen de hele wereld over, maar rijden in amper 2 dagen naar Oekraïne.
En dan heb je het gevoel alsof je langs de zijlijn staat, machteloos, je alleen kan toe kijken...... Maar vrij snel na de start van de oorlog kwam het idee om armbandjes te maken, blauw geel, in de kleuren van de Oekraïnse vlag. Deze wilde de meiden verkopen. Ik plaatste een oproepje op deze site, maar verwachte er eerlijk gezegd niet teveel van. Maar het tegendeel bleek waar! Andere moeders haakten in, die vonden het ook een goed idee...... het bericht werd gedeeld......en gedeeld...en gedeeld.....en er werd geloomd......en geloomd.....en geloomd! Er waren bedrijven die ons dozen vol elastiekjes schonken, hele lieve mensen op Marktplaats die ons gratis hun loomelastiekjes opstuurde en ook mensen die hier hun loomspullen kwamen afgeven. De poster die we op onze pagina plaatste werd overal uitgeprint en opgehangen. Kinderen gingen mee loomen......, zelfs de jongerenorganisatie Jens deed mee...!
De aanvragen stromen nog steeds binnen. We kunnen het bijna niet geloven, hoe zoiets kleins zo groot kan worden! En wij blij zijn dat we iets (hoe klein dan ook) kunnen doen........
Meiden, ik ben echt ONGELOOFLIJK TROTS op jullie!
Reactie plaatsen
Reacties