Ons gezin loopt over. Voorheen zou ik me enorm schamen om dat te zeggen,maar nu niet meer. Ik wil ook een voorbeeld zijn voor gezinnen, durf hulp te vragen als het niet lukt. Je bent niet alleen.
Autisme, adhd, stress (niet een beetje zoals ieder mens dat wel eens ervaart, maar elke ochtend, middag en avond), doodmoe en dan ook nog de chronische ziekten waar mijn man en ik onder lijden. Meestal denk ik wel dat ik of we het redden, maar de laatse weken twijfel ik erover.
Veel hulp hebben we niet, voor de meeste mensen en ook voor hulpverleners is het vaak te zwaar. We zijn de zorgboerderij enorm dankbaar, maar ik word bang als ik weet dat iedereen thuis komt. Het duurt meestal nog geen 2 minuten voordat iedereen zich weer aan elkaar ergert en de spanningen oplopen.
Voorheen zou ik altijd gezegd hebben dat je in deze situatie altijd rustig moet blijven. En er zijn genoeg mensen die dat zeggen. Maar zo makkelijk is dat niet. Een mens kan je niet aan of uit zetten. Een mens heeft emoties en vooral ook grenzen. Je kan niet alles aan. Voorheen werd er altijd gezegd dat ik een engelengeduld had. Ook hoorde en hoor ik vaak van mensen dat zij het niet zouden kunnen. Nou, ik heb er dus ook niet om gevraagd. En ook dat engelengeduld verdwijnt langzaam.
Dus nu geef ik toe, wij redden het niet alleen. We hebben hulp nodig, want de situatie is te zwaar!
❤❤
Tegelijk zie ik de beelden over de oorlog en ben ik ook van mening dat ik niet mag klagen. Ons gezin leeft (nog) veilig. We hoeven geen angst te hebben of we morgen nog in ons huis kunnen. Mensen, er is een grens aan wat iemand aan kan! Arme Oekraïners... maar wat laten ze een kracht zien! Oekraïners, mijn hart ligt bij jullie.
💙💛
Reactie plaatsen
Reacties