Mijn gezin is altijd druk. We hebben twee dochters, allebei hebben ze een eigen rugzakje. Soms voelt die rugzak als een hutkoffer. Het maakt dat het leven niet altijd even eerlijk voelt.
Vandaag had ik weer zo'n gesprek, zo'n gesprek waarin alles naar boven komt, een belangrijk en noodzakelijk gesprek voor ons gezin met een hulpverlener. Ook ik weet, elk huisje heeft z'n kruisje, het gras is altijd groener bij de buren, maar toch, toch zijn er van die momenten dat je dat niet ziet. Die momenten die ik niet zie, ziet ook niemand om mij heen. Zij zien een altijd vrolijke moeder, wat knap dat je dit doet. Dit doet met een gezondheid die mijn leven lang achter me aan sleept. Tja en nu, nu weet eenieder, ook mijn huisje heeft een kruisje en mijn gras is alleen maar groener omdat ik kunstgras heb.
En als ik dan weloverwogen beslis dat ik nu een uurtje voor mezelf verdien (een beetje geholpen door mijn gesprekspartner die me zei dat ik nu geen klusjes mocht gaan doen, maar even een paar uurtjes voor mezelf moest nemen), dan zet ik een heerlijke kop thee (grappig die kaartjes aan de thee......), neem een boek (echt een aanrader overigens voor iemand die meer van autisme wilt begrijpen; Zondagskind van Judith Visser) en zak in mijn favoriete stoel. Ik maak mijn moment compleet met de heerlijke woondeken van BiBBi, de Comfort-Pluche Home Blanket. Ik voelde me na zo veel emoties erg koud en ben dan ook heel dankbaar dat de deken me heerlijk warm maakt en houdt.
En dan bedenk ik me, als ik dan zo heerlijk ontspannen lig, dat ik zo gelukkig ben met wat ik heb, een geweldige man en twee hele lieve meiden.. ❤
Reactie plaatsen
Reacties